"Düşünüyordum: Tam bir çekirdekle eksik bir ağacın farkları neler olabilirdi? Tam bir çekirdek, son noktaya varmış demekti. Değişmezse yok olmak zorundaydı. Eksik bir ağacınsa önünde parlak bir gelecek uzanırdı. Aslında her şey sürekli değişmekteydi. Bu değişimler birikmekte, birbiri üstüne eklenmekteydi. Belirli bir noktaya varıldığında ortaya çıkan şey, bir önceki şey değildi artık.
Yepyeni bir şeydi."
Okuması için Mecit Abi'me Oaxaca Günlüğü'nü vermiştim. Kendisi kitabı ilgi çekici bulmamış ve sekiz yaşındaki kızının eline tutuşturmuş, "Cessie Abla'n oku diye gönderdi" diyerek. Bence Mecit Abi'm salak.
Dün değil önceki akşam bize geldiler, Sinemis kitabı bana gösterince (yavrum 4-5 sayfa da okumuş) ortaya çıktı bu olay. Ona gerçeği açıkladım, babasının onu birazcık kandırdığını söyledim. "Eğer okumak istersen, sana çocuk kitaplarımdan birini verebilirim." dedim ve Bir Şeftali Bin Şeftali'yi eline tutuşturdum. Sinemis kitabın sayfa sayısını fazla, puntosunu küçük buldu ve okumak istemedi. Bu gün yerine koymak için elime alınca kitabı, bırakamadım. Bir solukta okuyuverdim.
Samed Behrengi'nin neredeyse tüm kitaplarını okudum. Gunes'in kitaplarıydı, o okumuyordu, ben alıp okuyordum. Bir Şeftali Bin Şeftali, Küçük Kara Balık, Ulduz İle Konuşan Bebek, Ulduz ile Kargalar ve hatırlayamadığım başka kitaplar...
Neden bu kadar etkilenmiştim bilmiyorum, herhalde küçüklüğümden beri ölüm etkiliyor beni, en azından büyüyene dek ölüm etkiledi. Ali öldüğü için mi? Yoksa ilk kez mi bir şeftali ağacından öykü dinliyordum? Bu kitap sayesinde bir şeftali ağaçlarını sevdim, bir de dut ağacımızı herhalde.
Bu gün okurken aslında cümlelerin ne kadar tanıdık geldiğini gördüm, sanki dün okumuşum da üzerine bir de bu gün okumaya niyetlenmişim gibi. Oysa seneler önce okumuştum kitabı, bir kez okudum. Çocuk hassasiyetiyle, çocuk masumiyetiyle okumak çok güzeldi, daha güzeldi tabii.
Kitabı Ömer Polat çevirmiş, illüstrasyon An-Su Aksoy. Can Çocuk'dan çıkmış, yazan Samed Behrengi.
10/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder