gölG

gülümseyişinden tuttum

yumuşacıktı

çoğalttım, büyüttüm

kentin en işlek caddelerinde

bir bir dağıttım

kent

gülümseyişinle bakıyordu gökyüzüne

gülümseyişine dahildi artık

ışıksız gölge

bir sokak lambası yalnızlığında düşüyordum

göl"G"sizdi

gölG'sizdin

ve bir emir kipinde bağırıyordu ışığına

G'sini ışığında kaybetmiş göl

kentin tüm gölgelerini sürüklemişti peşinde

yaramaz bir yağmur

gölgeler ıslak

ışığın kuru

yağmur ışığında durmuş

yağmura ışığın vurmuştu

ışık söndü

zaman bitti

gölgeler öldü

Reha Yünlüel