Düşünüyorum ve depresyon konusundaki tespitlerini çok doğru buluyorum yazarın. Uyuyamayışlar, uyanamayışlar, iştahsızlık, can sıkıntısı, yarabbim bitmek bilmeyen düşünceler. İnsanın kafası bir saniye bile durmuyor sanki ama hep aynı şeyi düşünüyor, dön dolaş aynı veya benzer senaryolar, sonu hep felaketle bitiyor. Siz hiç yaşamadınız mı? Eh ben deneyimledim, deneyimliyorum ve biliyorum.
Gencimiz deliler gibi çalışmış (oğlanın ismini hatırlamıyorum şimdi) ve kendisini muhteşem bir geleceğe taşıyacak liseye girmeyi başarmış. Ama derslerin zorluğu, ödevlerin fazlalığı, okuldaki rekabet ortamı ve arkadaş grubundaki uyumsuzluğu baş edemeyeceği bir strese neden oluyor ve yemek yiyememeye başlıyor. Aile psikologlara, psikiyatrlara götürüyorlar. Bir süre ilaç kullanıyor, iyileştiğine karar verip ilacı bırakıyor. (Hangimiz yapmadık ki aah ah :)) Ama tabii ki depresyon aslında "Ay artık kötü hissetmiyorum iyileştim vuhu!" bir şey değil. Özellikle kronikleşmişse tekrar ve tekrar başınıza musallat olabiliyor.
Her günkü gibi bir günde, bizim oğlan her şeyi sonlandırmaya karar veriyor. Bir intihar planı yapıyor, sabaha karşı yatağından kalkıyor, evden çıkacakken gözüne bir kitap ilişiyor. İşte "Kendinizi Öldürmeye Niyetliyseniz Bi Dakka Durun" tarzı bir kişisel gelişim kitabı. Kitabı karıştırırken intihar danışma hattı -ya da öyle bi bok-an nı aramaya karar veriyor. Onu en yakın hastanenin acil servisine yönlendiriyorlar. (Zamanında doktorum da bana "Çok sıkılırsan acile git ve ben sıkıldım de" demişti, böyle şeyler gerçekten olabiliyor galiba.) O da kalkıp gidiyor ve bunu kliniğe yatırıyorlar.
Orada beş gün kalıyor. Bu beş gün içinde oradaki insanlarla tanışıyor, kendisini sorguluyor ve aslında sanata yeteneği olduğunu keşfediyor ve yol yakınken saçma sapan bir kariyere kendini mecbur etmemeye karar veriyor. Evet hikâye aşağı yukarı böyle.
Ben ne düşünüyorum? Ben çok şey düşünüyorum ve başta da söylediğim gibi pek çok konuda yazara katılıyorum. Geçenlerde Mert'le de konuştuk. Sorunlardan biri, farklı yaşam şekillerinin olabileceğini mantıksal olarak bilsek de hiçbir zaman tam olarak idrak edemeyişimiz. Size bir çiftten bahsetmiştim, evlerine misafir olmuştuk Ender'le, Uğur tesisat işleri yapıyor, Merve bir lisenin kantininde çalışıyor. En basitinden evlerinin dekorasyonunu düşünüyorum, evlendiğinde muhteşem salon takımı, yumuşacık halıları bilmem nereden bilmem kaç liraya alınmış yemek masaları ve ne boka yaradığını asla anlamadığım tabak çanak konan o saçma vitrini olan herhangi bir çiftin evinden çok daha güzel. Kuzenlerim evlendi, biliyorum o süreci. Gelinlik önemli bir şey, saç için makyaj için provalar yapıyor. Bir kere olacak diye her şey kusursuz olmalı çünkü. Dünya kadar para. Ev düzülmeli, içine yerleşmeden önce her şey tamam olmalı. Böylesi olabilir ancak, uygun olan o. Sonra oğlan tarafı ne kadar destek oldu (maddi- manevi) kız tarafı ne kadar, önemli. Hatta bazen tartışma konusu. Yalan mı? Hepinizin şahit olduğunuz klasik evlilik öncesi hazırlıkları bu değil mi? Ama şöyle bir senaryo da mümkün...
Düğün salonu kiralanmayabilir. Yakın dostlarla küçük bir kutlama yapılabilir. Gelin koca bir gelinlik giyip, saçı başı dağılmasın diye süs bebeği gibi oturacağına efil efil bir elbise giyebilir ve arkadaşlarıyla eğlenebilir. Evlerini zaman içinde tamamlayabilirler, Birbirlerini tanıyarak, evlerini tanıyarak, anılarla ve zamanla boşlukları doldurarak. Uğur yemek masalarını elleriyle yapmış, daha güzel bir masa görmedim. Şimdi size çok keyifli, çok özgür, aynı zamanda biraz mücadeleli ama bol müzikli bir hayatınız olabilir ve buna kantinde çalışarak da sahip olabilirsiniz arkadaşlar deselerdi, kaçınız ben mühendis olacağım diye kasacaksınız? Ben hiç kasmayabilirdim.
Bizim çağımız görgüsüz bir çağ. Evet bence biz bitmek bilmez bir görgüsüzlüğün içine doğduk. Her şeyi göstermek zorundayız. Göstereceğiz ki birileri beğensin. Kendimizi hayatımızda hiç yer tutmayan yabancılara beğendirmek zorundayız. Bunun için tüketmek zorundayız. Çünkü bunu tüketmeden yapmanın bir yolunu da bilmiyoruz. Çünkü doğal güzelliği hiç görmedik bu yüzden fark edemiyoruz. İçten gülen kızlar dikkatimizi çekmiyor, sempatik şişko erkekler de. Daha çok poposunu dışa doğru çıkarmış manken gibi kızlar ve havuz başında poz vermiş kaslı oğlanlarla ilgileniyoruz. Romantizm anlayışımız çimlere yatıp yıldızlara bakmak değil, sıkılıyoruz konuşmadan öylece durunca. Birileri bizim için mekan kapatıp parti verirse çıldırıyoruz. Elinde güllerle kapımıza dayanan erkekler düşlüyoruz, hep hareket istiyoruz ve yatırım, emek. Ve bu çoğunlukla maddesel. Hediyeler istiyoruz ama içtenlikle kurulmuş cümlelerin gerçek hediyeler olduğunu bilmiyoruz. Doğadan koptuk. Kendimizden koptuk. Dolayısıyla kendiliğimizden ve içtenliğimizden de koptuk. Bu yüzden kafamız çok karışık, kim olduğumuzu bilmediğimizden, ne istediğimizi bilmiyoruz. Sonuçta şöyle şeyler oluyor:
Biraz daha açayım yani sizin için, sonra anoreksik kızlar ve oğlanlar, bulimik kızlar ve oğlanlar, depresif kız ve oğlanlar, kendini sevmeyen kız ve oğlanlar, müthiş bir özsaygı eksikliği olan ve bunu kimi zaman egoist / kibirli görünmeye kimi zaman umursamaz görünmeye çalışarak gizlemeye çalışan kız ve oğlanlar oluyor.
Bunun üstesinden gelmek çok zor. Böyle olma konusunda destekleniyoruz çünkü. Önümüze sunulan her şey ama her şey buna odaklı. Başka türlüsünü bilmediğimiz için birbirimizi de teşvik ediyoruz buna. Sevdiğimiz kadına / adama / arkadaşlarımıza kendisini çirkin / yetersiz hissettirerek.
Yani en son hangimiz, sevdiği herhangi bir insana bu hayatta karşısına çıkmış ve çıkabilecek en iyi "seçenek" olduğunu söyledi? Bu kelimeyi kullanıyorum çünkü buna inanıyoruz. Hayatımızdaki insanlar bile birer "seçenek" bizim için ve her zaman daha iyileri olabilir. Daha iyi bir telefon modelinin olabileceği gibi, daha iyi bir etekle karşılaşabileceğimiz gibi, bunu almayıp öteki mağazaya da bakış atmakta sakınca görmeyişimiz gibi ve daha iyisini bulamazsak buna döneceğimize inanarak. Bu yüzden birileri için bir "seçenek" olduğumuz ve her zaman "bizden daha iyi seçenekler olabileceği" gerçeğini / fikrini kafamızdan atamıyoruz. Bu yüzden çok şey yaşayan ama hiçbir şey yaşamayan, derinliği olmayan bir nesiliz biz.
Kitap yorumu bir iç döküşe dönüştü. Çünkü hepiniz gibi, hatta hepimiz gibi ben de bunlarla boğuşup duruyorum. Geçenlerde arkadaşım aradı galiba kendimi balkondan atacağım diye. O an görmedim sonradan döndüm, atmamış. Konuştuk, psikiyatr ilaç veriyor sohbet ediyoruz dönüyorum, hiç yardımı yok dedi. Çoğunlukla ben de böyle hissediyorum. Bu temel hadiseleri çözmeden, kendimizi bir "seçenek" olarak görmekten kurtulmadan çözülecek şey de değil bence. Görgüsüzlüğü aşıp kendiliğindenliği ve içtenliği yakalarsak, bir de bunu birileriyle paylaşabilirsek ortalık çiçek gibi olacak. Hepimizi bunu başarabildiğimiz minicik anlar ayakta tutuyor.
Alın bir de şarkı bırakayım size:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder