Factotum ~ Charles Bukowski

• Beş gündür ilk kez yalnız kalıyordum. Yalnızlıkla beslenen biriydim; yalnızlığımı alırsanız yemeğimi ve suyumu almış kadar olursunuz. Yalnız kalamadığım her gün gücümden bir şeyler alıp götürür. Bununla övünmüyorum ama önemliydi benim için. Odanın karanlığı güneşti bana. (sf.32)
• Cehennemde kahkaha eksik olmaz. (sf.38)
• Patronlar daha fazla adam çalıştırmaktansa birkaç kişiyi fazla çalıştırmayı yeğliyorlardı. Adamlara sekiz saatini veriyordun ama yetmiyordu, fazlasını istiyorlardı. Altı saat sonra seni eve yolladıkları görülmemiştir mesela. Düşünecek zamanın kalmamalıydı. (sf.48)
• "Tuhaf birisin. Yalnız kalmayı seviyorsun değil mi?"
  "Evet."
  "Neden?"
  "Beni tanıdığın o sabahtan çok önce hastalandım ben."
  "Şimdi hasta mısın?"
  "Hayır."
  "Nedir problemin peki?"
  "İnsanlardan hoşlanmıyorum." (sf.48 / 49)
• "Hiç âşık oldun mu?"
  "Aşk gerçek insanlar içindir."
  "Sen de gerçek gibisin."
  "Gerçek insanlardan hoşlanmam."
  "Hoşlanmaz mısın?"
  "Nefret ederim onlardan." (sf.50)
• İnsanların ihtiyacı olan şeydi bu: ümit. Ümitsizlikti insanları cesaretsiz yapan. (sf.53)
• Her şeyin bir aldatmaca olduğunu idrak ettiğin an uyanıp insanları kanatmaya, mahvetmeye çalışırsın. (sf.54)
• Neredeyse herkes yazar olduğunu düşünüyordu. Kimse dişçi veya otomobil tamircisi olabileceğinden emin değildir ama herkes yazar olabileceğinden emindir. Sınıftaki elli kişiden belki de on beşi yazar olduklarını düşünüyorlardı. Herkes konuşabiliyor, sözleri kâğıda yazmayı biliyordu, demek ki herkes yazar olabilirdi. Ama allaha şükür insanların çoğu yazar değildir, hatta taksi şoförü bile olamazlar ve bazıları -birçoğu- maalesef hiçbir şey değildirler. (sf.144)
• Sevmem partileri. Dans etmeyi bilmem, insanlar beni ürkütür, özellikle partilerde. Seksi, neşeli ve zeki olmaya çalışırlar ama değildirler. Olamazlar. Durmadan çabalamaları durumu daha da dayanılmaz kılar. (sf.163)
• "Canın sıkkın gibi. İyi misin?"
  "Kadınımı yitirdim."
  "Başka kadınlar bulur, onları da yitirirsin." (sf.175)